Hoe een ingrijpende gebeurtenis, die je zenuwstelsel heeft overstelpt, in je lichaam aanwezig blijft:
In 2008 reed ik, tijdens mijn wachtdienst op een zondagochtend, naar mijn toenmalige werk om een klant met zieke puppies van dienst te zijn. Hij had behoorlijk wat druk gezet op de dringendheid van mijn komst. Dus vroeg in de ochtend reed ik op een verlaten E313. Ongeveer 400 m voor de afslag begon ik te vertragen tot 100 km/h. Plots schrok ik van een groot element dat op de snelweg lag en dat ik liever wou ontwijken. Ik draaide met een ruk aan mijn stuur en remde hevig. Correctie met een 2e ruk aan mijn stuur kon niet meer baten en ik botste en schuurde tegen de middenberm aan, een hels piepend geluid. En plots wist ik niks meer.
Terug bij bewustzijn lag ik ondersteboven, net zoals mijn auto, in de zijberm van de autosnelweg. Ik zag de ontplofte airbag, hoorde dat de CD-speler was aangesprongen en een song van The Police speelde èn dat er rook uit het dashboard tevoorschijn kwam.
Mijn hart ging opnieuw tekeer en ik wilde zo snel als ik kon die auto uit. Ik kreeg gelukkig mijn gordel los, ook de deur kreeg ik met weliswaar meer kracht open en ik kroop de auto uit. Mijn lichaam begon te trillen en ik weende.
De helderheid van dat moment blijft me nog steeds bij, van wat ik ervaarde, zag, rook, dacht en voelde. Het was mijn eerste nieuwe auto en ik was zo teleurgesteld in mezelf. Los van dat alles voelde ik ook mijn verantwoordelijkheid en slaagde ik erin mijn collega, partner en familie te bellen.
De bezorgdheid en rustige aanwezigheid van een bestuurder uit een andere auto, die was gestopt, deden me zo goed. Zachte vriendelijkheid die me geruststelde en troost gaf. De schuld naar mezelf verdween en ik realiseerde me dat mijn lichaam ok was, behalve pijn in mijn rug.
Mijn hond was mijn enige passagier en ik moest haar nog redden. Door de barst in haar bench zat ze vrij in de auto. De shock en angst verhinderden haar om zich over te geven aan onbekenden. Uit de auto ging ze even hevig te keer in het niets, alsof ze haar angst van haar af beet, in de ruimte rondom haar. Ik stuurde haar wandelen met een paar moedige en behulpzame omstaanders.
De wegpolitie en de ambulance kwamen toe. Ik werd meer en meer uit de ervaring en behoefte van mijn lichaam gehaald en naar het relaas van de gebeurde feiten gebracht, door de vragen die werden gesteld. Deze contacten hielden me weg van de reactie waar mijn lichaam naar vroeg, trillen en huilen. Bij de ene op een al meer confronterende manier dan bij de andere. Hier hoorde ik me toch niet voor te schamen? Waarom was daar zo weinig aandacht voor?
Mijn medische controle verliep vlekkeloos. Mijn rug was ok. Ik was dankbaar voor alle hulp die ik heb gekregen en de goede afloop.
Anderzijds adviseerde niemand van het Ziekenhuis me voor verdere emotionele/ lichaamsgerichte of psychologische begeleiding.
Enkele dagen erna reed ik terug met de auto, het advies opvolgend, dat autorijden anders heel moeilijk zou worden. Ik moest de plaats van mijn ongeluk voorbij. De remsporen waren nog zichtbaar. De dode vos waarvoor ik had geweken was weggehaald. Mijn handen waren klam van de stress, mijn hart ging tekeer en klopte in mijn keel. Ik moest me stevig focussen om mijn voet niet van de gas te halen en toch 100km/h te rijden. Meerijden met iemand die plots uitwijkt gaf dezelfde lichamelijke reacties.
Mijn lichaam droeg deze overstelpende gebeurtenis nog duidelijk met zich mee, ook al was het gevaar geweken.
Met moed, doorzettingsvermogen en hulp kon ik eindelijk ruimte maken om te ontdekken dat dit trauma is en dat mijn lichaam tijd en hulp nodig heeft om zich opnieuw veilig te voelen.
Ik leerde vertrouwen op hoe mijn lichaam terug naar deze veilige toestand kon gaan en zichzelf opnieuw leerde reguleren. De neurofysiologische basis van emotie, zelfregulatie, gehechtheid en communicatie die de polyvagaaltheorie is, werd letterlijk in mijn schoot geworpen. Ook al was deze nog niet bekend toen.
Ademhalings-en lichaamswerk, een eigen mantra en meditatie hebben me dit trauma leren verwerken.
Vond je dit een interessant artikel?
Delen kan via:
Gun jezelf tijd en geduld om je verhaal te ontdekken en te herschrijven.
Op 22 januari 2023, 15 jaar later, mocht ik meedoen aan een slipcursus. Een verjaardagscadeau waar ik al jaren naar verlangde, maar anderzijds ook vreesde. Een uitdaging om mijn angst, de controle over mijn stuur te verliezen, onder ogen te komen en te overwinnen.
We waren met 5, 3 mannen en 2 vrouwen. Het bleek als snel dat de andere dame en ik deelnamen vanuit hetzelfde verlangen. We deelden een traumatiserend auto ongeval. De heren waren hier vrij van.
Mijn lichaam reageerde bij de eerste oefeningen met klamme handen, een verhoogde hartslag en tranen die ik voelde opkomen. Door de oefeningen die ik ken, om bewust met ademhaling, sensaties, gedachten en gevoelens om te gaan, kon ik aanwezig blijven en doorzetten.
Langzamerhand leerde ik hoe je een auto die slipt terug onder controle kan krijgen. Mijn lichaam reageerde door rustiger te worden. Een teken dat mijn n.Vagus werd gereset naar veiligheid.
Ik kon eindigen met een lach, goesting naar meer en fierheid.
Dank aan Jesco Auto Training school, voor deze ervaring en mijn partner voor dit geschenk.
BewustBewegen.life is een creatief therapeutische praktijk die mensen verbindt met zichzelf en de ander en inzet op zelf-en co-regulatie; Haar main focus is bewustwording, leren omgaan met stress, doorwerken van trauma om toegang tot je levensenergie te faciliteren via beweging, dans, meditatie en ceremonie in groep of individuele sessies.
Haar bezieler is Charlotte Garmyn.